Interview met Ludo, Rita en Marie-Louise in het kader van de week van de vrijwilliger
Rita en Marie-Louise, twee vaste vrijwilligers in de bib
Boeken kaften is één van de vele taken waarbij vrijwilligers -letterlijk- een handje toesteken. Marie-Louise Renders en Rita De Deken komen al bijna 20 jaar elke maandagnamiddag de bibboeken in een plastieken jasje steken.
Hoelang doen jullie dit al en hoe zijn jullie hierin gerold?
Marie-Louise: Ik had in het infoblad van de gemeente een oproep gezien waarin vraag was naar medewerkers voor de bib en heb contact opgenomen. We waren hier wel met 10 tot 12 mensen om eens te komen kijken wat het werk inhield en ik ben 20 jaar gebleven. Ik heb sinds het begin boeken gekaft, ook toen al met zelfklevend plastiek. De tijd van het blauw kaftpapier was al voorbij hoor. Dat was toen nog met Philippe Bosmans als boekverzorger van de bibliotheek.
Rita: Ik ben enkele jaren later begonnen. Ik was een paar jaar met pensioen en had al eens aan de balie gevraagd of er geen vrijwilligers nodig waren in de bib, maar daar hadden ze nee gezegd. Marie-Louise en ik zijn buren en ik had haar dat over de haag verteld en ze was verbaasd. Ze heeft toen eens navraag gedaan voor mij en ik ben er ook aan begonnen. Ook nog met Philippe. Die is dan wel het jaar nadien met pensioen gedaan, maar heeft ons nog alle kneepjes geleerd. Hij was heel precies in zijn werk en alle gekafte boeken gingen nog eens door zijn handen!
Wat vinden jullie zo fijn aan dit werk dat jullie het zo lang blijven doen?
Rita: Ik ben graag met boeken bezig! Vroeger kaftten we vooral de boeken voor volwassenen en ik zag dus alles wat nieuw uitkwam en wat me kon interesseren. De jongste jaren kaften we meer kinderboeken.
Marie-Louise: Het is ook eens wat anders dan alleen thuis zitten. Het gezelschap is hier fijn, je ziet eens andere mensen en we kunnen babbelen en kaften tegelijk! En ondertussen ook eens in de boeken bladeren.
Rita: Toen er tijdens corona door de veiligheidsmaatregelen geen vrijwilligers mochten werken in de bib, hebben we werk mee naar huis genomen. Je kan dus wel zeggen dat we een zekere toewijding hebben (lacht). De stapel boeken stond dan elke week klaar voor ons, we laadden die in de auto en kaftten in onze eigen living of keuken. Gelukkig gaven ze ons geen dikke kleppers mee!
Marie-Louise: Dat was telkens een stapel van zo’n 20 boeken, dus dat was vrij snel klaar. We deden dat elk in onze eigen keuken, hoor!
Welke fijne herinneringen hebben jullie?
Rita: Heel tof zijn de bedankingsetentjes voor vrijwilligers. In het begin was dat nog een restaurantbezoek, maar daarna werd dat een koud buffet in de bib en dat was echt gezellig. Dat waren eigenlijk de tofste momenten.
Marie-Louise: Dat geeft ons ook de kans om de andere vrijwilligers eens te zien, want iedereen komt altijd op een vaste dag, dus de mensen van de andere dagen zie je maar zelden. Op die bedankingsmomenten kunnen we bijpraten.
Hebben jullie voorkeuren om te kaften? Of zijn er boeken bij waarvan je zegt: nee dat niet!
Rita: Er zijn niet echt boeken die we niet graag doen. Romans met een slappe kaft gaan wat sneller dan boeken met harde kaften omdat je daar wat meer prutswerk aan hebt. En ronde hoekjes zijn wat moeilijker, maar we doen het graag. We hebben wel voorliefdes voor sommige soorten kaftpapier!
Marie-Louise: Te stevig plastiek werkt moeilijk, maar te dun is ook niet goed want daar zit je gemakkelijk met je nagels door of het begint snel te verfrommelen als je kaft. Bij sommige boeken moet je wel wat opletten en als je teveel op automatische piloot werkt, heb je soms een blad teveel meegekaft!
Het kaften van boeken wordt vanaf dit najaar uitbesteed aan een firma. Blijven jullie toch komen?
Marie-Louise: Er zal nog wel wat te kaften zijn, gerepareerde boeken of iets speciaal.
Rita: Het wordt nu wat uitbollen wat kaften betreft, maar we blijven graag komen. Er zal nog wel een taakje zijn voor ons (lacht).
De rest van de familie weet dat, maandag is bibdag! Op maandagnamiddag moeten ze mij niets komen vragen!
Ludo Leuwers, een leven lang geëngageerd
Ludo Leuwers is al sinds zijn studententijd als vrijwilliger aan de slag bij Westrand. Vandaag is hij gids bij de rondleidingen in het gebouw in het kader van 50 jaar Westrand en hij zetelt in de werkgroep Hoppenbrouwers.
Wie is Ludo en wat is zijn link met Westrand?
Ludo: Ik ben een architect uit Dilbeek en als pas afgestudeerde heb ik hier als jongere heel wat vrijwilligerswerk gedaan, ik heb vloeren helpen kleven met de herinrichting van het café. Ik was ook heel actief in de commissie gebouw vanuit mijn job als architect en vanuit mijn liefde voor het gebouw. Als scoutsjongen heb ik hier ook mee de allereerste voorstelling mogen geven op het podium toen het gebouw nog niet af was. Daarnaast heb ik ook enkele officiële opdrachten mogen uitvoeren als architect zoals de uitbreiding van de bibliotheek, de brandcompartimentering aangebracht in het gebouw, ik heb de ramen vervangen,..
Hoe ben je vandaag betrokken?
Ludo: Ik ben opnieuw betrokken geraakt door het feestjaar 50 jaar Westrand, ik werd uitgenodigd voor een werkgroep waaruit de tentoonstelling over het gebouw uitgekomen is en de rondleidingen in het gebouw. Ik ben dus vandaag één van de vaste gidsen die je elke eerste zaterdag van de maand meeneemt in de visie van Hoppenbrouwers. Vervolgens is de werkgroep Hoppenbrouwers ook bij mij terecht gekomen en met deze werkgroep zijn we opnieuw een tentoonstelling aan het vormgeven rond de kunstwerken.
Vanwaar jouw engagement?
Ludo: Uit liefde voor dit gebouw, meer dan uit liefde voor Hoppenbrouwers. (lacht)
Ik ben al heel lang geëngageerd trouwens in het lokaal bestuur, als jongere zat ik in de jeugdraad. Vandaag zetel ik nog in de Gecoro omdat het een inspraakorgaan is waarin ik me toch kan engageren. Ik heb me een tijd teruggetrokken om mijn persoonlijke carrière uit te bouwen. Maar ik vind dat iedereen ergens een functie heeft te vervullen binnen de gemeenschap.
Om welke redenen zou je anderen aanmoedigen om vrijwilligerswerk te doen of op welke manier geeft het jou voldoening?
Ludo: Ik vind het leuk om kennis te kunnen delen met een publiek. Dat vind ik plezierig. Ik gaf vroeger ook les en uitleg geven is plezant. Elke gidsbeurt geeft mij uiteraard voldoening. Ik heb ooit een directeur van een bank horen zeggen: eigenlijk doen we nooit iets voor niets. En ik vond dat raar. Want ik verdien niets aan vrijwilligerswerk maar de reacties van een geïnteresseerd publiek of wat je ervoor terugkrijgt, dat geeft mij directe return en voldoening. Dus ik doe het toch voor iets.
Ook in de werkgroep Hoppenbrouwers ben je actief?
Ludo: Ja, met deze werkgroep zijn we een tentoonstelling en een wandeling aan het uitwerken. Dat heb ik ook veel plezier aan. Het is bijna een ontspoorde hobby geworden om tentoonstellingen te bouwen. Ik heb lang geleden Jo Mattelé geholpen voor de tentoonstelling van Felix De Boeck in Westrand. Daar kijk ik nog met veel nostalgie op terug. Die herinneringen maken het waard.
Hoppenbrouwers is echter geen onbekende voor jou?
Ludo: Ja klopt, ik was zelf student in de school waar hij directeur was en ik kwam regelmatig langs in zijn kantoor met vragen of ideeën. Ik vond het een norse man maar ook een man met geniale ideeën die hij zowel in zijn architectuur als in zijn schilderkunst heeft laten zien.
Ook interesse?
Ben je na het lezen van dit artikel ook helemaal klaar om een nieuwe uitdaging aan te gaan als vrijwilliger voor het cultuurcentrum?
Ontdek hier alle functies binnen de gemeente Dilbeek: www.dilbeek.be/vrijwilligers
Stel je kandidaat via: vrijwilligers.westrand.be
Meer info: annelies.desmet@westrand.be
