De keuze van Wim Backx

Tekst: Wim Backx
Beelden: Lynne Vermeulen

Wim Backx ging naar de première van For those about to rock you more, de muzikale lezing van Stijn Van de Voorde en schreef een dag later een brief aan Stijn. Lees hier waarom je deze voorstelling moet gezien hebben. 

Beste Stijn,

De fiets is binnen de stad mijn favoriete verplaatsingsmiddel.  Toch zijn er van die momenten dat ik aan de fiets verzaak.  Als het regent dien ik vast te stellen dat er in mij geen flandrien schuilt.  Op die momenten besef ik dat er ergens diep in mij een luxebeestje schuilt.  Op die regenachtige momenten laat ik mij verleiden tot de wagen.  Dat gebeurde vorige donderdag.  Vorige donderdag kwam ik met de wagen naar de Vooruit.  Naar uw voorstelling.  Behalve het warme en droge comfort van een wagen, biedt de wagen nog een interessant voordeel.  Ik kan naar de radio luisteren.  Dat is wat ik die donderdagavond deed.  Ik reed en luisterde.  Naar Django op Klara.  Een radioprogramma met jazz, klassieke muziek en filmmuziek.  Ik werd rustig terwijl ik reed.  Heel rustig.  Dat is wat muziek doet met een mens.  Het doet een mens dromen.  Het doet een mens ontspannen.  Terwijl ik genietend luisterde naar de radio, borrelde in mij de vraag op of het ook mogelijk is om anderhalf uur te praten over muziek.  Niet luisteren.  Wel praten.  Op een dergelijke wijze dat het publiek aan de lippen hangt van de verteller.

Lang hoefde ik niet te antwoorden op een vraag.  Zoals ik al schreef, ik was onderweg naar uw voorstelling.  Op het podium zou u ons anderhalf uur entertainen.  Met muziek als enig gespreksonderwerp.  Ik kan kort zijn, u slaagde met onderscheiding.  Uw vorige show had ik niet gezien.  Ik wist niet wat te verwachten.  Maar dat maakte u meteen duidelijk.  In uw vorige show was het enkele bezoekers opgevallen dat geen enkele vrouw ter sprake kwam.  In uw nieuwe show zouden de vrouwen eerherstel krijgen.  Dat beloofde u ons.  Niet alleen maakte u die belofte.  Uw kwam die belofte ook na.  U voerde ons langs Karen Carpenter.  Langs Carole King.  Langs Tina Turner.  Langs Blondie.  Langs Nico.  Langs Jennifer Batten.  Langs Billie Eilish.  In uw eerherstel merkte u zelfs op dat niet Elvis Presley aan de wieg stond van de rock-‘n’-roll.  Aan die wieg stond een vrouw.  Sister Rosetta Tharpe. 

U onderbouwt uw betoog met foto’s.  Met video’s.  Met interviews.  U beweert niet zomaar iets.  Wat u zegt, staaft u.  Met bewijzen.  Met niet te weerleggen bewijzen.  Wij kunnen enkel ootmoedig het hoofd buigen voor zo veel kennis.  Het hoofd buigen en lachen.  Want dat doen wij ook.  Meermaals.  Wij lachen met uw grappen.  Met uw insinuaties.  Met uw toespelingen.  Met uw versprekingen.  U raasde doorheen de muziekgeschiedenis en toonde ons overtuigend aan dat vrouwen een belangrijk aandeel in die geschiedenis hebben.  Soms nog al te zeer onderbelicht.  Maar na uw voorstelling kunnen wij niet meer zeggen dat wij het niet weten.  U hebt ons wakker geschud.  U hebt ons mooie voorbeelden aangereikt.  Meer nog, u hebt in ons de goesting wakker gemaakt.  De goesting om op zoek te gaan naar vrouwelijke gitaristen.  Naar vrouwelijke drummers.  Naar vrouwelijke bassisten.  Want dat was het gekke.  Toen u bij het begin van de voorstelling vroeg naar gitaristen, drummers en bassisten, kwamen wij enkel uit bij mannen.  U hebt daarin een kleine verandering teweeggebracht.

Het voorbije weekend zat ik te kijken naar Nothing Compares, een documentaire over Sinead O’Connor.  Een prachtige documentaire.  Daarin kwam alles tezamen wat u enkele dagen voordien verteld had in uw voorstelling.  Ik zag hoe in de muziekwereld vrouwen werden gedomineerd en onderdrukt door mannen.  Ik zag hoe Sinead O’Connor daartegen in verzet kwam.  Een verzet dat niet werd aanvaard.  Een vrouw moest enkel zingen.  Meer niet.  Daar leek het op neer te komen.  Terwijl ik keek, tikte ik mijn vrouw aan.  Daarover ging de voorstelling van Stijn Van de Voorde, zei ik.  Over de strijd van vrouwen om hun terechte plaats op te eisen.  Mijn vrouw knikte.  Ik glimlachte.  Blij dat ik met zo weinig woorden een hele voorstelling kon samenvatten.

 Uw vorige voorstelling had u afgesloten met While my guitar gently wheeps.  In een eerbetoon van Prince aan George Harrison.  Voor deze voorstelling zocht u een waardig alternatief.  U vond die.  Ik zou kunnen schrijven wat die afsluiter was.  U weet het.  Ik weet het nu.  Toch zal ik het niet verklappen.  Ik wil geen spelbreker zijn.  Ik wil anderen, die heel binnenkort de voorstelling gaan zien, het plezier niet ontzeggen.  Wel kan ik zeggen dat u nog een extraatje voorziet.  Een hilarisch extraatje.  Een extraatje waar ik nog steeds om moet glimlachen telkens ik aan dat ene verrassende moment terugdenk.  U weet op een meer dan waardige manier afscheid te nemen en het publiek de nacht in te sturen.

Beste Stijn.  Terwijl ik naar huis reed, schakelde ik opnieuw de radio aan.  Opnieuw luisterde ik naar Klara.  Ik luisterde naar een opname van het Brussels Jazz Festival.  Op mijn radioscherm zag ik die slogan van Klara verschijnen.  Blijf verwonderd.  Dat was het.  Dat was wat u gedaan had.  U had mij verwonderd.  U had mij verbaasd.  Niet voor heel eventjes.  Neen, neen, neen.  Anderhalf uur lang zorgde u ervoor dat ik verwonderd bleef.  Dat ik verbaasd bleef.  U vertelde.  Ik genoot.  Voor die magistrale wisselwerking wil ik u van ganser harte danken.  Dank dus.  Dank.  Dank.  Dank.

Met vriendelijke groeten,
Wim Backx

Wil je nog meer tips van Wim Backx? Dat kan op zijn blog: https://wimbackx.jouwweb.be/