Interview: Miet Warlop

Tekst: Renate Coen
Foto's: Iwein De Keyzer

Miet Warlop studeerde in 2004 af als beeldend kunstenaar aan het KASK en legde sindsdien een hele weg af: van solo kunstenaar tot minibedrijf, maar ook van beeldend kunstenaar tot performer. We gingen met haar in gesprek in de inspirerende omgeving van haar atelier in Molenbeek. Omringd door spiegels, kostuums, sjaals en een gipsen paar benen, voelen we meteen de veelheid van aspecten die ze in haar werk incorporeert. 

Dit najaar presenteren we drie van haar producties in Cc Strombeek en Westrand: Ghost Writer and the Broken Hand Break, One Song en After all springville. Drie producties die totaal anders zijn, maar die wel een inkijk geven in wie Miet is en waar ze voor staat met haar werk.

De handrem

Na heel wat complexe voorstellingen kwam Ghost Writer and the Broken Hand Break enkele jaren geleden tot stand. ‘We staan met drie op het podium en behalve wat instrumenten en een flightcase hebben we niks nodig. Het was voor iedereen een verademing om zo iets kleinschaligs te maken. Niet dat ik nu per se weg wil van het beeldrijke en de overvloed, maar het kan wel een echte uitputtingsslag worden. Het idee achter Ghost Writer was een manier zoeken om de energie te laten zien waarmee ik iets creëer.’ De drie performers op het podium draaien zomaar even 45 minuten om hun as. ‘De cirkel is een vorm die vaak terugkeert in mijn werk. Ik geloof namelijk niet dat het leven alleen maar vooruitsnelt. Er komen niet steeds nieuwe dingen bij, maar telkens kom je weer terug bij oude herkenningspunten. Alsof alles in cirkels of spiralen gaat.’

Ondanks het bijna ontbreken van decor en accessoires werd Ghost Writer toch een heel huzarenstuk. ‘Ik had een derwisj uitgenodigd om ons drie weken lang onder te dompelen in het aanleren van dat draaien. Ik verwachtte me aan een stevige fysieke uitdaging - en dat was het ook wel -, maar het was nog veel meer een mentale uitdaging. Het gaat er vooral om je hersenen continu te voeden met de boodschap dat alles oké is. Je omgeving beweegt, maar je gebruikt je hand waar je voortdurend naar staart als vast punt voor je ogen om zo je hoofd te misleiden. Je hand is dus ook letterlijk je handrem. In die staat van hyperconcentratie voel je je compleet vrij. Deze voorstelling voelt echt ongelooflijk gezond aan. Die moet ik heel mijn leven blijven spelen.’

"De cirkel is een vorm die vaak terugkeert in mijn werk. In het leven kom je telkens opnieuw oude herkenningspunten tegen, alsof alles in cirkels of spiralen gaat."

De laatste twee jaren werden ook voor Miet getekend door corona. Het deed haar nadenken over de praktische en zakelijke beslommeringen van haar bedrijf. ‘Toen corona toesloeg, besefte ik al snel dat ik al die verschuivingen in de agenda niet alleen kon afhandelen. Ik ging een samenwerking aan met Frans Brood Productions die binnen- en buitenlandse contacten onderhouden en verzorgen. Zo kunnen we nu After All Springville hernemen met een nieuwe tournee. Ik kan me hierdoor focussen op het creatieve luik.’ Het buitenland lonkt, maar ook in Vlaanderen is er nog veel potentieel. ‘Vroeger sprong ik op een uitnodiging om in Frankrijk te spelen, maar dan blijkt dat je daar ook maar in het plaatselijke Lichtervelde staat, terwijl ik hier nog nooit in Lichtervelde op een podium heb gestaan.’

Van trauma naar connectie

Naast Ghost Writer komt ook de voorstelling One Song van Miet op ons podium. Deze productie wordt gemaakt op vraag van Milo Rau (NTGent) en is het vierde luik van de reeks Histoire du Théâtre, die hij zelf initieerde. Deze reeks is een reflectie op wat theater nu eigenlijk is, waar het voor staat. Miet Warlop nam deze vraag ter harte en zag het ook als een uitnodiging om na te denken over wat ze zelf al verwezenlijkt had. In die zin is One Song voor haar een stuk dat een periode samenvat.

‘Ik besefte dat de start van mijn carrière samenviel met de meest traumatische gebeurtenis uit mijn leven. Toen ik afstudeerde, heeft mijn broer zelfmoord gepleegd. Ik had toen net een prijs gewonnen op Theater Aan Zee en moest daarvoor een voorstelling uitwerken, maar ik wou gewoon niks meer doen. Samen met een paar vrienden ben ik er toen toch in geslaagd om een soort requiem voor hem te creëren.’

 

"Mijn werk is extreem visueel. Ik ben natuurlijk in essentie ook een beeldend kunstenaar."

De kiem van One Song ligt in dat requiem. ‘Het idee was heel eenvoudig. Het was een soort wedstrijd. Een metronoom ging steeds sneller tikken en verschillende muzikanten moesten proberen het tempo aan te houden. Die voorstelling was voor mij een soort van exorcisme. Ook in One Song werken we met het steeds herhalen en het opdrijven van het tempo. Er is de band (een zanger, pianist, drummer en contrabassist) die moet volgen. Er is een klein juichend publiek op een tribune dat, zoals een Grieks koor, steeds commentaar levert. Het ene moment is dat ‘we love you’, het volgende ‘we hate you’. Zij spreken de dingen uit die we in het echt nooit durven zeggen. Daarnaast is er ook een echte cheerleader die de band aanspoort.’

Voor het eerst bevat haar werk ook tekst. ‘Ik ben eigenlijk beeldend kunstenaar, maar ondertussen heb ik performance, dans en theater in mijn werk geïntegreerd, terwijl ik daar helemaal geen achtergrond in heb. Het is een logische evolutie. Ik voelde aan dat die extra aspecten nodig waren om te vertellen wat ik voor ogen had.’ Jeroen Olyslaegers werd partner in crime voor het schrijven van de tekst en uiteraard werd het geen klassieke theatertekst. ‘Jeroen vond zelf dat dat niet kon aangezien het stuk gaat over collectiviteit. Het werd dus één tekst die iedereen in het stuk kent, één lied, één gigantische stream of consciousness, zodat die de eenheid, dat groepsgevoel kan uitstralen.’

Miets eigen ervaring ligt aan de basis van dit stuk, maar toch ziet ze het niet als een persoonlijk werk. Integendeel. ‘Het gaat niet over mezelf en het gaat ook niet over zelfmoord. Het gaat over hoe je net op zo’n eenzame momenten zoekt naar connectie. Ik veronderstel nu nooit meer te weten wat iemand anders denkt. Rouw is iets dat groeit en evolueert. Je probeert het liquide te maken, zodat het kan vloeien in de andere dingen die je doet, zodat het geen blok in je hoofd blijft. Iedereen krijgt zijn eigen last toebedeeld in het leven en daar kan je vanalles mee doen: je kan het in de zon zetten of net in de sneeuw. Ik heb het gevoel dat dat is wat ik doe met One Song.’

‘Ik weet nog altijd niet waarom ik dingen maak. Is het om iets te begrijpen? Of eerder om iets aan iemand uit te leggen? Omdat je zelf begrepen wil worden? Of omdat je de ander wil begrijpen?

"Het enige wat ik zeker weet, is dat ik niets zeker weet."