Stefan Vanfleteren

Interview Chris Lomme

Tekst: Yannick Deleebeeck
Foto's: Koen Bauters, Stefan Vanfleteren en archief Westrand

In de voorstelling La Vie et L' Amour verkennen Chris Lomme en Mathias Vergels de kloof die heerst tussen twee generaties. Liefde als verzoenende factor, met poëzie en muziek als bindmiddel. De ene speelt al een decennium mee in Thuis, tourde rond met zijn muzikale projecten en won er prompt nog een Radio 2-prijs mee. De ander met bijna 70 jaar ervaring op de planken, rollen in de grootste binnenlandse series en een verschijning in Vlaanderens bekendste nummer over de liefde voor een actrice. Mathias en Chris, nu al een onafscheidelijk duo. Al denkt die laatste zeker nog niet aan uitbollen.

We ontmoeten Chris Lomme in haar serviceflat in Dilbeek. Na tientallen jaren gewoond te hebben aan een zijweg van de Ninoofsesteenweg in Anderlecht, moest ze noodgedwongen verhuizen naar een serviceflat. Chris: "Tijdens de repetities voor Reverence in 2019 (een voorstelling in samenwerking met KVS en Liesbeth Gruwez), viel ik op een betonnen blok. Hierdoor ontstond een vuistgrote scheur in mijn scheenbeen, die later geïnfecteerd raakte. Ondanks mijn Spartaanse doorzettingsvermogen, werd een operatie onvermijdelijk. Deze werd echter uitgesteld door Corona. Omdat mijn ene been het werk van het andere moest overnemen, ontdekte ik een nieuw probleem: mijn wervelkolom was volledig versleten.

De pijn was ongelooflijk, ik heb gehuild. Ik kon bijna niet meer lopen en moest op mijn achterwerk het vuilnis buiten zetten. Toch wilde ik niet verhuizen. Ik had jarenlang in dat huis gewoond samen met mijn overleden echtgenoot Nand Buyl. Maar als ik naar mijn verstand en redelijkheid luisterde, moest ik concluderen dat ik al vijfentachtig jaar ben. Daarom ben ik naar een serviceflat verhuisd."

THUIS

Rustig is het bij Chris Lomme nooit geweest. Ze verleent al jaren palliatieve zorg bij Topaz in Wemmel en geeft vertelkunstlessen aan amateur-acteurs in Zinnema te Anderlecht. En als ze dan nog tijd heeft, staat ze op de planken. Zo speelt ze in het seizoen 24-25 met Mathias Vergels La Vie et l’Amour , een theatertournee die in Westrand op zaterdag 21 september in première gaat.

Chris: "Mathias heb ik leren kennen op de set van de televisieserie Thuis, waar we kort samen in speelden. Hij nodigde mij uit voor zijn voorstelling in Beersel. Zijn enthousiasme op het podium trok me enorm aan."

Die aantrekking – of de liefde in het algemeen – wordt ook een van de pijlers van hun voorstelling. Chris focust op persoonlijke verhalen en poëzie, Mathias speelt, zingt en begeleidt. Maar zelf musiceren? "Nee, ik speelde ooit piano in wedstrijden. Dat mocht gelukkig van thuis, maar ik was niet goed genoeg. Ik had er achteraf gezien ook niet het geduld voor, dus zal ik me tijdens deze voorstelling richten op de poëzie.

Het gaat daarnaast ook over het leeftijdsverschil, waarover Mathias en ik zullen zingen. Of ik al een tipje van de sluier kan oplichten? Wel, ik ben een grote fan van Louis Neefs. En misschien breng ik wel wat van Rick de Leeuw!”

WC-MEVROUW

"Wist je dat ik in 1976 ook in Westrand speelde? Toen stond ik hier met 'Het Hemelbed' van Jan de Hartog, geregisseerd door Nand Buyl." Dit stuk ging over een decennialang huwelijk en over naastenliefde. Een thema dat nu, bijna vijftig jaar later, opnieuw op ons podium te zien is.

Chris: "Toen stond ik nog aan het begin van mijn carrière. Ik begon bij het amateurgezelschap Antigone in Kortrijk en studeerde daarna Theater aan het Brusselse conservatorium. Gelukkig sprak ik al perfect Frans, omdat ik op een Waalse middelbare school had gezeten. Maar ik had geen frank, dus werkte ik bij als wc-mevrouw.

In 1958 kreeg ik plots een rol in Schipper naast Mathilde aangeboden. Eindelijk had ik een betaalde baan voor televisie. Voor die tijd kreeg ik geen slecht loon, zeker in vergelijking met nu. Na die rol moest ik België even ontvluchten, want hier was ik afgeschreven."

Chris: "Gelukkig kreeg ik een aanbod voor een Nederlandse film, waarin ook Nand een rol had. Door hem en de Nederlandse filmcrew leerde ik goed articuleren, ademen tussen woorden en zinnen en een gelijkmatig tempo aanhouden. Dat verschil hoor je in mijn werk. In Nederland kreeg ik ook te horen dat ik een uitstraling had die iets voor hen betekende. Hier noemen ze het een brutaal en scherp karakter. Dat had ik nog nooit gehoord. In Vlaanderen zeggen ze dat niet zo snel, Nederlanders zijn wat directer."

Chris Lomme leidt ons nog even naar haar slaapkamer, waar een levensgrote poster prijkt met ‘haar’ Nand Buyl op de voorgrond. Centraal, nors en met de middelvinger opgestoken uit de film Vidange Perdue uit 2006. Met een iets zachtere mentaliteit zal Chris het podium in Westrand bestijgen.