Interview Thierry Van Vreckem
Tekst: Yannick Deleebeeck
Foto's: Thierry Van Vreckem
Thierry Van Vreckem is fotograaf, kunstschilder, auteur en cultureel omnivoor. Halverwege de jaren 90 maakte hij als beginnende fotograaf een sprekende foto van Stef Bos in Westrand. Nu - 30 jaar later - kruisen de wegen van Thierry, Stef Bos en Westrand opnieuw. Eind november staat de Nederlandse singer-songwriter op de planken in Dilbeek, Thierry Van Vreckem zal hem wederom in beeld brengen.
Thierry, waar stond jij 30 jaar geleden in je leven?
Thierry: Ik stond echt aan het begin van mijn leven en carrière. Ik voltooide net de richting fotografie aan Sint-Lucas, kwam terug van enkele jaren Praag en had me net gesetteld in Bever. Daar woon ik nog steeds.
Julien De Coster - de toenmalige directeur - wou een jonge fotograaf de kans geven om enkele artiesten die dat seizoen in Westrand zouden spelen, te portretteren. Via via nodigde hij me uit voor dat project, genaamd 'Door het oog van de kunstenaar’.
Zo belandde ik op een donderdagavond in de foyer van Westrand, om portretten te maken van Stef Bos. Het was mijn eerste fotoshoot en bovendien van een ietwat bekendere figuur. Ik was meteen onder de indruk, omdat hij zo lief was tegen mij. Hij had net zijn eerste album uit en ik kende al die nummers vanbuiten. Nog steeds trouwens! Als ik nu het nummer ‘De Beste’ hoor, dan blijft dat voor mij erg relevant. Het geeft me een houvast in mijn leven. Ik wil ook niet de beste zijn, want die heeft het beste al gehad. Als ik morgen opsta en ik weet dat ik de perfecte foto of het perfecte schilderij heb gemaakt, dan is dat voor mij een doodlopende straat. Dan moet ik niet meer zoeken. Ik blijf de gezonde drang hebben om te zoeken naar die perfectie.
Ook RingTV was toen aanwezig in Westrand. Zij maakten op dat moment een van hun allereerste reportages. Ik weet nog dat Will Tura aanwezig was op dat concert, hij sprak over een jonge fotograaf die hij graag wou steunen. Onvergetelijk!
Will Tura stond hier enkele malen, maar kondigde afgelopen december jammer genoeg zijn podiumpensioen aan. Naar wie kijk je nog uit dit seizoen?
Thierry: Kommil Foo! (zonder twijfelen) Die blijven verbazen. En als ik nog een suggestie mag doen voor komende jaren, dan wil ik graag nog eens Wim Mertens zien.
Wat betekent Westrand voor jou?
Thierry: Goh, Westrand is voor mij thuiskomen. Mijn hart ligt deels in Dilbeek en dat komt grotendeels door Westrand. Ik kom hier na al die jaren nog steeds erg graag en dat beton omarmt me met zoveel liefde. En ik ben ervan overtuigd dat veel mensen dat gevoel kunnen beamen.
Al van jongs af aan kwam ik in Dilbeek naar de bibliotheek om er boeken uit te lenen over fotografie. Later kreeg ik hier mijn eerste carrièrekansen en kwam ik hier naar voorstellingen. Ik herinner me nog Soulsister van enkele jaren geleden. Iedereen veerde er recht in de stoeltjes. Op andere momenten heerst hier zo’n intieme sfeer, dat je een speld kan horen vallen.
De foto van Stef Bos is - zoals je zelf zei - intussen al meer dan dertig jaar geleden. Intussen heb je verder gewerkt aan een portfolio en een carrière. Wie heeft de afgelopen jaren indruk op jou nagelaten?
Thierry: Raymond van het Groenewoud vind ik altijd een sterke persoonlijkheid, maar ook Bram Vermeulen of bijvoorbeeld Zjef Vanuytsel. Oh, met die laatste heb ik hier eens klinkende ruzie gehad. Hij ging in Westrand spelen en ik zou hem fotograferen tijdens het optreden. Hij speelde samen met vier violisten en wou niet dat er van hemzelf foto’s werden gemaakt. Uitsluitend van die violisten. Toen ik na het optreden voornamelijk foto’s kon voorleggen van Zjef, hebben we nog even ruzie staan maken in de foyer.
Enkele jaren voordien had ik een afspraak met Jan Decleir beneden in de loges van Westrand. Ik ging hem portretteren en had mijn hele set-up voorbereid met lampen, kabels, flitsen… Een van die kabels lag net enkele centimeters boven de grond. We hadden het beiden niet gezien, maar hij struikelde daar over en viel op zijn buik. Hij krabbelde recht, keek indringend in de lens en stak autoritair zijn wijsvinger op. “Eén foto”, bulderde hij. Het bleef bij één foto van een indrukwekkende blik. Toen trok ik nog uitsluitend analoog, jammer genoeg ben ik die dus kwijtgespeeld.
Jij bent zelf - naast fotograaf - ook kunstenaar. Hoe verloopt die dialoog tussen jouw twee kunstvormen?
Thierry: Ik wil mezelf niet vastpinnen aan één vorm. Picasso heeft nooit de vraag gekregen of hij eerder beeldend kunstenaar of schilder was. Die creëerde beelden, tekende, fotografeerde, schilderde… Net als Andy Warhol trouwens. Ik denk dat iedereen in de kunstwereld werkelijk alles doet. Wij hebben op ons achttiende beslist om op de academie te gaan en verschillende kunstvormen te omarmen. Daarmee willen we voluit voor onze passie gaan, zelfs als dat ten koste gaat van financiële zekerheid.
Ik ben altijd al bezig geweest met schilderijen, kunst, fotografie en tekenen. Maar als kind was ik toch vooral aan het fantaseren in schilderijen. Fotografie stond iets verder van me, dat werd bedreven door vaders en hun duur toestel. Waar wij indertijd niet mochten aankomen. Daarmee dat schilderen en tekenen net iets gemakkelijker was, ik had dan ook altijd een potlood vast.
Hoe ben je dan bij fotografie terecht gekomen?
Thierry: Toen ik op mijn achttiende voor de grote keuze van mijn studie stond, twijfelde ik tussen fotografie, schilderkunst en architectuur. Architectuur leek de meest voor de hand liggende keuze, omdat ik toen erg geïnteresseerd was in design. Toch besloot ik uiteindelijk om voor fotografie te gaan, omdat ik dacht dat ik daarmee wellicht beter mijn brood zou kunnen verdienen. In de eerste jaren was ik dan ook volledig gefocust op fotografie en de technische kanten ervan, en raakten de andere kunstvormen wat naar de achtergrond. Gelukkig kwam mijn interesse in beeldende kunst later weer terug.
Je gaat nu werken aan portretten van artiesten die in Westrand komen spelen. Wat kunnen we daarvan verwachten?
Thierry: Ik wil graag een maatschappelijk element meenemen. Ik wil laten zien wie de persoon achter de artiest is. Een portret is gebaseerd op vertrouwen tussen het onderwerp en de fotograaf. Je kan meteen lezen of dat er is. Dat maakt een foto authentiek, want mensen kunnen schrik hebben dat er dingen geschreven worden die misschien uit de context getrokken worden. Het toont je ware gelaat, iets wat je onmogelijk kan fotoshoppen.
Meer info:
