Tekst: Annelies Desmet
Foto's: Tim Winters en Daniel Granados
Op 10 mei stond Joke Emmers met het collectief Woodman op het Westrandpodium met hun derde voorstelling ‘Woody’. Ook het volgende seizoen komt ze meermaals naar Dilbeek, een uitgelezen kans om haar even een paar vragen te stellen en ook naar haar meest memorabele moment in Westrand te vragen.
Westrand bestaat 50 jaar, daarom verzamelen we verhalen van artiesten over hun ervaring met ons huis. Wat is jouw link met Westrand of heeft Westrand een speciale betekenis voor jou?
Joke: Absoluut. Met Woodman zijn we hier voor het eerst gekomen met Lost boys in 2014 of 2015, en meer dan 5 jaar later zijn we hier een publiek aan het opbouwen. Twee jaar terug stonden we hier met de voorstelling Lubricant for life, en het is heel fijn natuurlijk om te merken dat steeds meer mensen ons beginnen te kennen. Westrand heeft ons van in het begin gesteund als jonge makers en dat voelt goed hè. Jullie geloven in ons en in wat we willen vertellen en maken. Dat is tegenwoordig niet vanzelfsprekend. Veel huizen programmeren gewoon en als een voorstelling tegenvalt, gaan we niet meteen terug. We weten dat wanneer we naar Westrand komen, het sowieso een fijne ervaring is met leuke mensen achter de schermen. We stippelen samen met de programmator een parcours uit, en kijken wat we met het publiek kunnen doen..
Dat schept een persoonlijke band met een gezelschap en dat is ook fijn voor ons. Is er een bepaalde anekdote die je graag wil vertellen of heb je hier iets leuks meegemaakt?
Joke: Bij de voorstelling Lubricant for Life, spelen we een beetje met realiteit en fictie. Op het einde van de voorstelling gebruiken we een rookmachine waardoor het brandalarm afging. En er was wat verwarring of dit bij de voorstelling hoorde, aangezien we de hele tijd op die dunne lijn speelden. Er kwam ook een pizza delivery op het einde van de voorstelling langs en het publiek dacht dat er echt pizza was voor het publiek. Die gecreëerde chaos is altijd tof maar heeft hier extra hard ‘gepakt’.
Westrand is naast een podium, ook een speciaal architecturaal gebouw met veel hoekjes en kantjes, inspireert dat jullie ook als gezelschap?
Joke: Wat mij hier enorm fascineert is het feit dat je deze twee gebouwen tegenover elkaar hebt liggen en die kruisbestuiving vind ik heel tof. En daarnaast hou ik ook echt van die muurtjes en kiertjes, en de ruwe beton..
Wist je dat de architect van Dil’arte, Carlos Arroyo, zich geïnspireerd heeft op de schilderijen van Alfons Hoppenbrouwers, de architect van Westrand en dat gecombineerd heeft met het achterliggend natuurgebied, de Wolfsputten. De zijkant van het gebouw heeft 3 verschillende gezichten, een schilderij, veel kleuren en het bos.
Joke: Dat ga ik voor de voorstelling van vanavond zeker eens bekijken.
Heel wat cultuurcentra in Vlaanderen zijn in verandering en in constante evolutie, heb je een wens voor ons?
Joke: Dat het overal terug vol mag zitten. Ik ben heel blij dat voor Woody zoveel volk komt. Ik wens voor jullie als huis en voor ons als maker dat er steeds een publiek is dat wil ontdekken, dat nieuwsgierig is en opkomende talenten wil ontdekken, dat er gesnuisterd mag worden. Dat wens ik (lacht).
We denken bij feesten en vieren ook aan taart; Welke taart mag er op zo’n verjaardag niet ontbreken?
Joke: Als kind maakte mijn mama altijd een koekjestaart met crème au beurre en koekjes die in koffie hebben getrokken, dat is voor mij de ultieme feesttaart en dat is ook een beetje kubistisch, daar kan je mee knutselen en vormen maken en wie weet ook dit gebouw namaken.
Goeie tip. Je staat hier in seizoen 23-24 samen met jouw vriend, Visjal, met de voorstelling Weg van India, een persoonlijke voorstelling denk ik, waarbij we ons publiek willen uitnodigen, wat wil je ermee vertellen?
Joke: Wij hopen dat het een verbindende voorstelling wordt. We vertrekken vanuit ons persoonlijk verhaal, maar door de mythen en sagen van India daar tegenover te plaatsen, willen we het ook grootser maken, zodat iedereen er zich door aangesproken kan voelen of zich erin kan herkennen. Het zou heel fijn zijn dat het culturen verbindt. We bieden daarom ook Indiaas eten aan. We hopen dat het een warm bad mag zijn waarin mensen ondergedompeld willen worden. Het is geen les over India, want dat denken sommige mensen wel. Het is echt een verhaal over zoeken naar jezelf en hoe je jezelf positioneert in deze wereld. Wat een ontdekkingstocht naar identiteit is, maar identiteit is super gelinkt aan waar je leeft en waarin je gelooft, maar ook aan welke verhalen je hoort.
Heel leuk. Wat mogen we verwachten van die maaltijd?
Joke: Visjal gaat een driegangenmenu maken, hij kookt plantaardig Indiaas en een beperkt groepje van 40 mensen uit het publiek kan zich inschrijven om voor de voorstelling ook de eetcultuur te ontdekken. Die keuken heeft zo een rijk smaakpalet, dat heeft de Vlaamse keuken niet. Zo wordt het één geheel, echt een feest om van te smullen.
Visjal komt ook op scène?
Joke: Ja, hij speelt sitar, gitaar en piano en zorgt dus voor de muziek tijdens de voorstelling.
Dat is zeker heel spannend om als koppel een voorstelling samen te maken?
Joke: Ja, dat is heel spannend. Ik heb hem al gezegd “ik hoop dat je dit aankunt”. Het is heel anders dan gewoon samenleven. Ik ben nogal veeleisend voor mezelf en ook voor mijn omgeving. Ik wil dat het tot in de puntjes klopt. Maar Visjal is op muzikaal vlak even veeleisend als ik op theatraal vlak. Het zou fijn zijn als het allemaal samen smelt.
Een mooie verbinding die je wil uitstralen naar het publiek. Maar ook een leuk proces.
Joke: Ik kijk er echt naar uit, ik ben beginnen lezen en onderzoeken en nu dus ook beginnen schrijven. Ik kijk er echt naar uit.
Wij ook. Veel succes alvast met het maken van deze voorstelling.