Interview Piet Verhasselt

Tekst: Annelies Desmet
Foto's: archief Westrand
Opname en montage: Croes wood & images

Piet Verhasselt heeft al heel wat watertjes doorzwommen in Westrand, als medewerker, als voorzitter van de vzw, als vrijwilliger en zelfs als Sinterklaas. Ontdek het verhaal van Piet in dit interview, afgenomen in 2023 naar aanleiding van 50 jaar Westrand.

Dag Piet. Fijn om je te zien. Hoe verliep jouw eerste contact met Westrand?

Piet: Vóór de fusie van 1977 kende ik Westrand niet, moet ik eerlijk toegeven. Ik wist zelfs niet waar het gebouw stond. Ik ben namelijk inwoner van Sint-Martens-Bodegem en tot dan hadden we nauwelijks iets te maken met Dilbeek. De prille beginjaren van Westrand zijn dus aan mij voorbij gegaan. In 1977 zijn we dan gefusioneerd. Er kwam een nieuwe cultuurraad, want die was essentieel om de erkenning van een cultureel centrum te krijgen. Ik had interesse om me hiervoor in te zetten en ik ben uiteindelijk 10 jaar voorzitter van de cultuurraad geweest. Nadien ben ik lid geworden van de Raad van Bestuur van Westrand, dat had toen de naam Raad van Beheer.

In welke hoedanigheid zat jij in die Raad van Beheer?

Piet: De raad was paritair samengesteld. De ene helft kwam uit het verenigingsleven, de andere helft vormde het politieke luik. Ik behoorde tot de eerste groep: ik was toen voorzitter van Bodeghave, een heemkundige kring die zich met erfgoedaangelegenheden bezig hield.

Hoe en wanneer ben je dan voorzitter geworden?

Piet: Dat is te danken aan directeur Jef Gunst, die ik al vele jaren kende. Wij zijn ooit nog samen chiroleider geweest. Het was een beetje op zijn aandringen dat ik voorzitter werd in 1993. Ik kende de werking van Westrand ondertussen al heel goed, dus hij vond me geschikt voor deze taak. Ik was me meteen bewust van mijn rol, want mijn voorgangers waren nogal illustere figuren, zoals Stanny Matheeussen, de eerste voorzitter van Westrand. Ook aan de voorzitters Jo Mattelé (Joséphine Dekinder) en Guido Vereecke heb ik goede herinneringen. Het waren alle drie boezemvrienden met wie ik het ontzettend goed kon vinden.

Met wie heb je vaak en graag samengewerkt?

Piet: Als voorzitter had ik veel contact met de 3 directeurs: Julien Decoster, Jef Gunst en Piet Walravens. Fernand Collier was mijn rechterhand tijdens mijn voorzitterschap, als secretaris en penningmeester. Samen met Fernand heb ik hier vele uren doorgebracht. Ik heb heel graag met die lieve man samengewerkt. Op een bepaald ogenblik heeft mijn vrouw mij terecht gevraagd met wie ik nu eigenlijk getrouwd was: met Westrand of met haar (lacht).

Jij stond ook mee aan de wieg van de vzw CC Westrand? Hoe verliep dat?

Piet: In 1993 kenden wij in Dilbeek 3 autonome vzw’s, die de sociaal-culturele infrastructuur beheerden: Westrand, het recreatiecentrum Itterbeek en Solleveld. Twee jaar later, in 1995, is daar nog Kasteel La Motte bijgekomen. Het nieuwe decreet bepaalde echter dat deze infrastructuur onder 1 koepel moest ressorteren. Onder mijn voorzitterschap zijn we gestart met het opheffen van die bestaande vzw’s, en met het oprichten van een nieuwe overkoepelende vzw: CC Westrand. Dat heeft heel wat voeten in de aarde gehad, want wij stonden meteen voor structurele en administratieve problemen. Ik denk bijvoorbeeld aan het uniformiseren van de huurtarieven. Want in Solleveld golden andere tarieven dan in Westrand of in La Motte. Zelfs de hoofdingen van het briefpapier moesten worden gewijzigd (lacht). Ja, het was een kleine revolutie bij de start.

Vandaag is er geen Raad van Bestuur meer. Hoe kijk je terug op de werking van toen?

Piet: Ik ben 17 jaar voorzitter geweest. Dat was misschien te lang. Ik heb er zeker geen spijt van, want ik heb hier vrienden voor het leven ontmoet. Hoewel we daar met twee luiken zaten, zijn die vergaderingen altijd vrij sereen verlopen. Vanuit het politieke luik is er nooit enige beïnvloeding geweest wat betreft programmatie, organisatie en personeelsaanwerving. Er waren natuurlijk wel eens strubbelingen of probleempjes, maar die geraakten alweer opgelost tegen de tijd dat we de vergadering afsloten in het café. En dat gezellig slotmoment kon soms langer duren dan de vergadering zelf (lacht).

Er is de afgelopen 50 jaar heel wat veranderd. Zijn er bepaalde dingen die je anders zou doen in je hoedanigheid als voorzitter?

Piet: Het is niet meer aan mij om me daarover uit te spreken, maar ik betwijfel of het een juiste beslissing is geweest om die vzw af te schaffen. De vzw heeft altijd zijn nut bewezen en heeft het in mijn ogen voorbeeldig gedaan. Wij kregen toen een grote autonomie: wij mochten programmeren zoals wij dat goed vonden, personeel aanwerven of zelfs ontslaan als ze echt niet voldeden, ... Dat is nu een zuiver gemeentelijke aangelegenheid. Uiteraard als je wat ouder wordt en je kijkt terug in het verleden, dan speelt de nostalgie altijd mee.

Al vanaf het begin laten wij ons omringen door vrijwilligers. Wat is volgens jou het belang van de vrijwilligers in de werking?

Piet: Vrijwilligers zijn enorm belangrijk. Dat kan gaan van broodjes smeren tot een zaal in orde zetten, en noem maar op. De mensen die op vrijwillige basis komen helpen, doen dit met volle goesting. Dat zie je. Het is hier aangenaam werken en de sfeer is prima. Ik heb daar de allerbeste ervaringen mee.

Uitreiking cultuurprijs 2015

Aan welke momenten hou je de mooiste herinneringen over?

Piet: Ik heb twee ophefmakende verjaardagen van Westrand meegemaakt. Twintig jaar Westrand hebben we gevierd op de parking met een prachtige mix van theater en circus. Een heerlijk schouwspel, waar ook de toenmalige minister van cultuur, Hugo Weckx, aanwezig was. Toen we 5 jaar later ons zilveren jubileum vierden, hebben we het moment van de opening van Westrand herdacht, wanneer Mistero Buffo hier werd opgevoerd. Dan is Julien Decoster, de toenmalige programmadirecteur, erin geslaagd om Charles Cornet nog eens naar Westrand te halen. Hij heeft de academische zitting toen geanimeerd met vertellingen uit het verhaal van Dario Fo. Fantastisch! Nog een memorabel moment was de verkiezingsshow in 1994 naar aanleiding van de gemeenteraadsverkiezingen in Dilbeek. Samen met Luc Saffloer zorgde ik voor een paar bühnes met optredens van artiesten en met interviews van politici. Dat kende een groot succes, want die feestzaal zat eivol.

Laten we het even hebben over het gebouw, de architectuur, het brutalisme. Heb je de architect, Alfons Hoppenbrouwers gekend?

Piet: Nee, ik heb hem niet persoonlijk gekend. Als architect heeft hij hier toch wel wat neergepoot in Dilbeek. Ik vind het een solide, schitterend en attractief gebouw. Dat is architectuur om verliefd op te worden. Het spreekt vanzelf dat in de loop der jaren noodzakelijke wijzigingen zijn aangebracht: waar vroeger de vestiaire beneden was, is nu het secretariaat. Ik herinner me nog dat de hele staf beneden zat, waar ze nu op de 2de verdieping thuis horen. Alles onder 1 dak en we mogen elkaar gezellig storen: dat was het concept van Hoppenbrouwers. Maar dat kon echt niet waargemaakt worden in de praktijk. Daar is dus aan gesleuteld, zonder afbreuk te doen aan de waarde van het gebouw.

Heb je een favoriet plaatsje in het gebouw?

Piet: Dat is toch wel de schouwburg, het kloppend hart van Westrand. Het is onvoorstelbaar hoeveel honderden artiesten, kunstenaars en verenigingen al gebruik maakten van die bühne de voorbije 50 jaar. Daar is cultuur gebracht en cultuur beleefd. Heel belangrijk, dat is de roeping van het huis.

Een gevoeligheid die heel wat meningen met zich mee brengt, is de slogan op ons gebouw. Stond dat tijdens de Raad van Bestuur ook vaak op de agenda?

Piet: Nee, niet heel vaak. De slogan is eens weggehaald in de jaren ’90 nadat betonrot werd vastgesteld en de gevels van Westrand hersteld moesten worden. Ik herinner me nog de vurige discussies tussen de voor- en tegenstanders om de slogan al dan niet terug te hangen na de werken. Dat heeft zelfs geleid tot een ultieme stemming. Je moet weten: stemmen was niet onze gewoonte, meestal werd er in consensus beslist. Mensen die aan de basis lagen van de slogan, waren in de jaren ’70 beducht voor een verdere verfransing van onze regio en vonden dit een passende slogan. Het heeft zoveel emotionele reacties opgewekt dat wij met de Raad van Bestuur toen beslist hebben dat de slogan er opnieuw mocht komen.

Die discussie ligt er vandaag nog steeds. Volgens sommigen past de slogan niet meer bij de context van vandaag. Tijdens het feestjaar werd de ontstaansgeschiedenis op verschillende manieren gebracht en de context verteld. Wat is jouw mening?

Piet: Ik zou het natuurlijk jammer vinden indien deze slogan mensen afschrikt om hier hun voet over de drempel te zetten. Dat was de bedoeling niet en dat zou de bedoeling niet mogen zijn. Indien het bepaalde groepen van mensen tegenhoudt om hier in Westrand te komen genieten van al dat moois, dan moet het misschien toch herbekeken worden. Ik zeg dat in alle voorzichtigheid, want ik wil mij in die discussie niet meer moeien. Ik heb begrip voor ieders mening hieromtrent.

Mogen we jou dan nog vragen naar jouw meest memorabele moment in Westrand?

Piet: Op een dag stelde Julien Decoster voor om een receptie te geven voor de vele vrijwilligers die geholpen hadden tijdens de verkiezingsshow. Uiteraard vond ik dat een goed idee. Maar wat bleek? Het ging helemaal niet om een bedanking voor de vrijwilligers, maar het was een verrassingsfeestje naar aanleiding van mijn 50ste verjaardag. Tot mijn grote verbazing waren heel veel mensen aanwezig: mijn voorgangers, verschillende medewerkers van Westrand, de vroegere gemeentesecretaris en mijn goede vriend Hubert Van den Nest, Steven De Mesmaeker, die de piano hanteerde, Wim Van Parijs die de viool speelde, en nog vele anderen. Toen heb ik hét moment van mijn leven beleefd. Ik denk dat ik zelden nog een dergelijk feestje heb meegemaakt. Prachtig!

Je bent elk jaar betrokken bij de organisatie van het Sinterklaasfeest voor senioren in Westrand. Hoe ben je daar ooit mee begonnen?

Piet: Ongeveer 20 jaar geleden vertelde Jef Gunst me dat ze een nieuwe Sinterklaas zochten. Jef vond dat een uitgelezen rol voor mij. En ik heb meteen ja gezegd. Vanaf dan maak ik deel uit van de werkgroep, samen met Connie Neefs, Jef Gunst, Micheline Galle, Alexandra Van Volsem en de toneeltechnici. Ook Steven De Mesmaeker, Jo Mattelé, Fernand Collier en Jeannine De Pauw zaten destijds ook in de werkgroep. We zijn goede vrienden geworden. Vooral Connie Neefs is verliefd op dat Sinterklaasfeest. Zij doet dat elk jaar met evenveel bravoure en geestdrift. Zolang we kunnen, zullen we dat blijven doen.

Bedankt voor dit gesprek, Piet (of Sint) en tot binnenkort.