Interview Alexander Vantournhout

Tekst: Lies Van Lierde
Foto's: Bart Grietens

In februari 2024 verwelkomen we Alexander Vantournhout voor de vierde keer in Westrand, waardoor het publiek reeds de kans heeft gekregen om zijn parcours sinds 2017 te volgen en hem als artiest te leren kennen. Hierdoor kunnen we zeggen dat we Alexander als één van de Westrandiconen beschouwen, die we dit seizoen tijdens het feestjaar 50 jaar Westrand graag in de kijker zetten. 

Heb jij bijzondere herinneringen aan Westrand? 

Alexander: Ja, voor mij is het moment dat me het meest is bijgebleven de avond toen we hier Red haired man speelden op 11 maart 2020. Het was de dag dat we hoorden dan er grote kans was dat alles dicht zou gaan. Wij kwamen met het gezelschap net uit het buitenland en ik voelde me die avond een beetje ziek. Misschien had ik toen wel Corona maar er heerste vooral een sfeer van ongeloof, we dachten dat het allemaal wat overdreven was en dat het misschien wel mogelijk kon zijn dat alles voor een maandje zou sluiten. Maar het was wel heel speciaal want de dag nadien werd de lock-down officieel aangekondigd. 

Foto: Red Haired Men

Heb je in de loop der jaren een speciale band met dit cultuurcentrum opgebouwd? 

Alexander: Wat heel bijzonder is aan Westrand, is dat ik hier gewoon naartoe kan komen met de fiets. Ik woon in Brussel en kon telkens wij hier speelden gewoon de fiets opspringen en een half uurtje later was ik hier. Ik herinner me ook dat we hier op een heel bijzondere plek hebben gestaan met de voorstelling Screws, dat was in een soort skelet van een gebouw, Westgate in Groot-Bijgaarden. 

Tijdens de coronaperiode hebben we enkele voorstellingen in open lucht aangeboden. We hadden jullie toen gevraagd om met Screws in de voormalige gebouwen van Corelia, waar ook de krant De Standaard voorheen zat, op te treden. Dat was een heel bijzondere plek, een gebouw dat helemaal ontmanteld was. Dat was overdekt maar toch in open lucht. 

Foto: Screws in augustus 2021 in Groot-Bijgaarden

Kan je eens vertellen wat de rode draad is doorheen je werk? 

Alexander: In het begin heb ik vooral heel klein werk gemaakt samen met Bauke Lievens als dramaturge.  Er is een kantelpunt gekomen met Red Haired men, toen is Axel Guérin bij de compagnie gekomen. Ondertussen werken we al meer dan tien jaar samen. Sindsdien zijn we begonnen met groter werk en is de compagnie groter geworden. Het geheel werd ook visueler, groter. Er was minder theaterspel, maar en werd meer geëxtrapoleerd, er kwam meer schaduwwerk. Zeker met de voorstelling Through the Grapevine.

Ik zou niet meteen denken dat je deze voorstelling ook ziet als groter werk want het is een duet? 

Alexander: Ja, dat is misschien een beetje een vreemde voorstelling. Met deze voorstelling hebben wij in het buitenland gespeeld voor zalen met 700 man, waardoor we ons hiervan rekenschap moesten geven. Het is misschien een kleine voorstelling maar we zetten daarbij stevig in op schaduwen, …

Dat getuigt toch wel van een grote herkenning als je voor zo grote zalen speelt met deze voorstelling?

Alexander: Ja, we spelen deze voorstelling binnenkort voor de 100 ste keer, we staan vooral in Frankrijk, maar ook in La Réunion, met Screws stonden we onlangs zelfs in Hong Kong, ook naar Madagaskar gaan we binnenkort. 

Foto: Screws in 2021

Ik vind persoonlijk dat jij op een heel bijzondere manier de focus op het lichaam in een voorstelling brengt, kan je daar wat meer over vertellen? 

Alexander: Ja, die analyse van de proporties was er van in den beginne, zo waren er al de protheses in Aneckxander met de bokshandschoenen of de platteauschoenen, later werd dat relationeel zoals in Through the grapevine waarbij Axel een spanwijdte heeft die 15 cm groter is dan de mijne. Dat bewegingsonderzoek vind ik wel heel boeiend. Sinds we structureel gesubsidieerd zijn doen we ook onderzoek op ons bewegingsvacabularium nog los van de creaties. We worden ook vaak gevraagd om les te geven en daarin kunnen we kijken hoe andere circusartiesten, dansers of acteurs omgaan met dat vocabularium. 

Foto: Aneckxander in 2017

Laten we inzoomen op Through the grapevine, de voorstelling die je in Westrand speelt dit voorjaar. 

Alexander: Hier maken we een spel van twee lichamen die exact even groot zijn. Hoe maak je een voordeel van of wat zijn de nadelen van verschillen in proporties. Zo heb ik een langer bovenlichaam en een langere nek. Dus in sommige constellaties heb ik voordeel, in andere heeft Axel voordeel. 

Volgend seizoen plannen we ook jouw voorstelling Foreshadow, kan je daar al iets over vertellen? 

Alexander: Dat wordt een voorstelling met 8 performers op stevige rock en punkmuziek op een veel te kleine ruimte. Vanuit die confrontatie is het nodig de verticaliteit op te zoeken waarbij de muur een negende performer wordt. Zo moeten we er aan hangen en botsen we tegen de muur of klimmen we erop. Deze voorstelling is multifocaal waarbij je niet weet waar eerst te kijken.

Foto: Through the grapevine

Bedankt om ons even mee te nemen in jouw visie op een voorstelling, nu even nog eens terug naar jouw relatie met Westrand. Hoe ervaar je onze zaal? 

Alexander: Ik vind deze zaal heel bijzonder; Het is een groot theater met een grote capaciteit maar toch voelt het alsof het publiek heel nabij is, ook bij een solo voelt ze heel aangenaam aan. 

Heb jij ook een wens voor Westrand? 

Alexander: Ik zou wensen dat Westrand een veel betere verbinding zou kunnen maken met het openbaar vervoer met Brussel, want het is toch niet altijd evident om met de fiets te komen. 

Wij vieren 50 jaar Westrand en bij feesten hoort ook taart, heb jij een lievelingstaart? 

Alexander: Voor mij is dat een taart met rode bessen of aardbeientaart of cheesecake, dat zijn mijn favorieten. Bij feesten hoort ook wel wat champagne, dat mag ook altijd.. (knipoogt).