LIMP

Choreograaf Ugo Dehaes onderzoekt al enkele jaren de rol van robots in dansvoorstellingen. Zo liet hij het publiek in Arena (2020) zelf robots manipuleren en beoordelen en leidde hij in Simple Machines (2021) robots op tot danser en choreograaf.

In Limp (2024), het derde deel van dit onderzoek, keert Ugo terug naar zijn eerdere fascinatie voor het menselijk lichaam en vertrekt hij vanuit de wisselwerking tussen mens en technologie. 

Limp is een duet tussen een éénbenige danser, de technologie van robots en speciaal ontwikkelde artificiële intelligentie (AI). Op het eerste zich lijkt het alsof de technologie de danser op de been helpt. Het reikt hem (hulpstukken als) krukken en een prothese aan en leert hem bewegingen door ze te demonstreren met robots. Een computer filmt hoe de danser deze nieuwe bewegingen uitvoert en analyseert deze. Daarna creëert hij op basis hiervan -met behulp van AI- een choreografie die de danser kan uitvoeren.

Hierdoor ontstaat er op een dieper niveau een wisselwerking: we krijgen een robot-mens assemblage te zien waarin de verhouding tussen beiden niet strak afgelijnd is. Impulsen worden herwerkt tot een eigen bewegingstaal die zowel robotisch als menselijk is, waardoor de grenzen van afhankelijkheid en ondersteuning vervagen.

Nu technologie en AI steeds meer opkomen, zijn we geneigd de tekortkomingen ervan over het hoofd te zien. Tegelijkertijd zijn we minder tolerant ten opzichte van fysieke of mentale beperkingen bij mensen. Hoewel Limp de fascinatie voor technologie als ondersteuningssysteem onderzoekt, roept het ook vragen op naar de noodzaak ervan.