Voice Noise

VOICE NOISE is geïnspireerd op Anne Carsons essay ‘The Gender of Sound’ (1992) waarin zij blootlegt hoe de patriarchale cultuur getracht heeft vrouwen de mond te snoeren door het vrouwelijke geluid op ideologische wijze te associëren met monsterlijkheid, wanorde en dood.
In VOICE NOISE krijgen enkele innovatieve, onbekende en/of vergeten vrouwenstemmen uit de afgelopen honderd jaar muziekgeschiedenis een podium. Hiermee zet Jan Martens een volgende stap in zijn streven naar het vormgeven van een alternatieve canon.

Zes dansers gaan de confrontatie aan met opnames waarin de menselijke stem te horen is in allerlei gedaantes: neuriënd, sussend, krijsend, fluisterend, zingend. Gaandeweg ontdekken zij hun eigen stem.

Nadat hij met grote groepen heeft gewerkt in zijn recente producties – any attempt will end in crushed bodies and shattered bones en FUTUR PROCHE – keert Jan Martens terug naar een productie voor een klein ensemble van zes dansers. Hij werkt met enkele dansers die hem al eerder inspireerden (Steven Michel, Courtney May Robertson en Loeka Willems) en nodigt nieuwe gezichten uit (Sue- Yeon Youn, Elisha Mercelina en Mamadou Wagué).

Jan Martens’ obsessie met getallen, geometrie en patronen ontmoet de unieke fysieke talen van zijn performers, wat leidt tot een hervonden interesse in de dans zelf: in detail en subtiliteit, in het herdefiniëren van gratie en elegantie.