Imprisoned Gods (Miungu Gerezani)
-
vr 14 mrt20:30Westrand - theaterzaal (stoelkeuze)
Genummerd Basis € 20,00 -26 jaar € 10,00 Lerarenkaart € 19,00
Lukah maakt Imprisoned Gods onder de vleugels van Ultima Vez. Hierbij richt hij op het geloof en de daaraan verbonden cultuur. In Afrika hadden de zwarte volkeren hun eigen geloof, kracht, geneeskunde en een grote kennis van de natuur. Ze hadden een veelheid aan goden en godinnen tot, met de komst van de kolonisten, ook het christendom verscheen met hun enige, mannelijke god. Dit geloof was een belangrijke schakel in de onderwerping van de Afrikaanse volken. Vanuit het christelijk motto ‘De rijken zullen niet naar de hemel gaan’, werd de bevolking aangemoedigd om al haar rijkdommen af te staan. In de voorstelling wordt het spanningsveld tussen beide godsdienstige werelden, hun huidige betekenis en impact in vraag en aan de kaak gesteld.
Op de hartslag van traditionele ritmes en de trance van elektronische mantra’s trekken de vier dansers je mee in een wereld van beweging en beelden, waarin perspectieven verschuiven en dogma’s verdwijnen. Lukah gaat tijdens het creatieproces met de dansers in dialoog over de huidige betekenis van de traditionele cultuur, in een land dat gedomineerd wordt door het christendom.
De vier dansers werken over de hele wereld, maar zijn specifiek door Lukah gekozen, omdat ze net als hij oorspronkelijk afkomstig zijn uit de omgeving van Goma, en elk verbonden zijn aan een karakteristieke traditionele dansstijl: • Rega, een volk van jagers, die vooral vanuit hun armen en schouders dansen. • Tembo, een stam die sterk verbonden is met de olifanten. Bij hen zijn de voeten en golvende bewegingen kenmerkend. • Shi, vissers met als karakteristiek, roeiende en ronde bewegingen met de handen en armen. • Hunde, een volk van herders wier dans chaotische beweging in alle richtingen omvat met een grof en wild karakter. Bovendien zijn er verschillen in dynamiek en ritme tussen de stijlen. Hoewel de dans gebaseerd is op traditionele vormen is het zeker niet de bedoeling om haar te imiteren. Ze dienen meer als referentiekader binnen de thematiek en zijn als zodanig van invloed op Lukah’s danstaal en choreografie. Daarin fungeert de hiphop als een verbindende vorm tussen de dansers.
De traditionele cultuur wordt ook in beeld zichtbaar. Visueel kunstenaar en modeontwerper Alex Akuete tekent voor de kostuums, Emilie Heger fabriceert halskettigen die refereren aan traditionele colliers, en multidisciplinair kunstenaar Preci Numbi maakt uit metaal maskers die de dansers zullen gebruiken om de goden te belichamen.
Ook in de muziek refereert de akoestische op percussie gebaseerde muziek naar de traditionele culturen en aan de andere kant vult hedendaagse elektronische muziek de ruimte.
Lukah Katangila
Lukah Katangila is een mens van de wereld. Iemand die met beide benen op de grond staat en nieuwsgierig om zich heen kijkt en vragen stelt. Soms nodigt hij anderen uit om naast hem te gaan staan en zich bewust te worden van nieuwe of andere perspectieven. Je zou hem kunnen omschrijven als empathisch en geëngageerd. Hij omschrijft zichzelf als 'activist'. Hij is iemand die zich inzet voor (jonge) mensen, vrouwen en voorouders en hun culturen. Hij zet zich in voor zij die geen stem hebben en weinig of niet gehoord, gezien en begrepen worden. Hij geeft ze steun en een podium, zowel in zijn choreografisch werk, maar ook door ze de gelegenheid te geven zichzelf te ontwikkelen en op een podium te laten zien en zich uit te spreken.
Hiervoor heeft hij in het Grote Merengebied in Midden Afrika, organisaties opgericht om kinderen een safe space te geven en zich door middel van dans te ontwikkelen. Ondanks zijn 27 jaar heeft Lukah al een uitgebreid parcours afgelegd. Hij is opgegroeid in Goma, een stad in het noordoosten van Congo. Lukah is in de stad opgegroeid, maar ging in zijn jeugd vaak met zijn ouders op bezoek bij familie in de omringende dorpen. Meestal was dat op momenten dat er traditionele feesten, ceremonies en rituelen waren. Het was op zo’n moment dat hij voor het eerst tante Adèle, de zus van zijn vader zag dansen. Hij was op slag betoverd en begon vanaf dat moment op soortgelijke bijeenkomsten mee te dansen. De achtjarige die weinig of niet sprak had zijn taal gevonden. Vervolgens werd Michael Jackson zijn grote voorbeeld, totdat hij hiphop leerde kennen. Hij begon op straat, op school en overal in huis te dansen. En als hij niet danste, dan keek hij naar dansfilms op internet. Daar stuitte hij op Martha Graham. Zij werd zijn nieuwe inspiratiebron. Hoewel haar dans uiterlijk heel erg verschillend was van wat hij zelf tot dat moment als dans beoefende, was er toch een belangrijke overeenkomst. De grond, de aarde vormt voor beide universums de basis voor de dans. Lukah is sinds 2013 professioneel met dans bezig. Hij besefte dat wanneer hij zijn honger naar nieuwe dansimpulsen wilde stillen, hij naar het buitenland moest. In eerste instantie reisde hij naar landen op het Afrikaanse continent, waar hij zijn kennis van traditionele en hedendaagse Afrikaanse dans kon uitbreiden. Maar vervolgens kreeg hij ook de gelegenheid naar Europa te reizen en in Londen en Bristol te dansen en workshops te volgen, niet veel later gevolgd door Parijs en Brussel. Hij realiseerde zich dat de westerse dansstijlen hem iets anders gaven dan de Afrikaanse. Zelf stelt hij het als volgt: “De Afrikaanse dansstijlen tekenen en de Westerse dansstijlen schrijven.” In Afrika tekent en verbeeldt men met dans. In de Westerse wereld (be)schrijft men meer met dans: Ideeën, concepten, analyses, kortom een meer intellectuele benadering. Het mengen van de twee benaderingen geeft een complementaire, nieuwe stijl, die essentieel is voor zijn persoonlijke signatuur als danser en choreograaf, die hij omschrijft als het schrijven met beelden. Daarom blijft hij tussen de beide invloedssferen heen en weer reizen. Alleen wordt Kigali (Rwanda) zijn nieuwe basis in Afrika, omdat hij door zijn kritische uitlatingen in Congo steeds meer geviseerd wordt en vrienden van hem in Goma gevangen gezet worden. In 2018 ging hij aan ISAC te Brussel studeren. Hij verschijnt nu ook in het Belgische kunstenveld als danser maar ook als maker.
Zijn solo ‘Ndoto or My Story’ (Winnaar Roel Verniersprijs) tond eerder al op het Westrandpodium.
Credits